Jak oceniasz siebie? Czy znasz motywację swojego postępowania? Od czego ono zależy? Jakie czynniki mają wpływ na Twoją osobowość? Te pytania z pewnością często Cię nurtują...
Kto lub co decyduje o Twoim charakterze? Czy czynniki wrodzone, czy sposób wychowania, kształcenia?
To odwieczne ludzkie dylematy. Współcześnie wiemy, że to, jaki jest człowiek, zależy i od predyspozycji wrodzonych, i od środowiska, w którym się wychowuje. W epoce, która jest przedmiotem naszych rozważań, czyli w oświeceniu, powszechny był pogląd, że każdy człowiek, przychodząc na świat, jest jak "czysta (niezapisana) tablica" (po łacinie tabula rasa). To, jakim się staje, zależy od kolejnych doświadczeń, odpowiedniego wychowania i kształcenia. Stąd zagadnienia odpowiedniego kształcenia charakteru w XVIII wieku stały się nadrzędnymi problemami. Skoro otoczenie ma decydujący wpływ na ludzką osobowość, powinno się upowszechniać wiedzę o świecie, a przede wszystkim o człowieku i jego postawach. Literatura tego okresu cechowała się dydaktyzmem - miała charakter nauczający i wychowujący. Jej zadaniem było piętnowanie ludzkich wad i ułomności. Nie pozbawiono jej jednak walorów rozrywkowych - nauka miała się odbywać poprzez zabawę ("bawiąc, uczyć"). Dlatego najpopularniejszymi gatunkami tego okresu stały się satyra i bajka, której główną cechą jest występowanie morału. Ukierunkowanie na moralizatorstwo, pouczanie, wytykanie nieprawidłowości to najbardziej charakterystyczne znaki oświeceniowej literatury.
"Dydaktyzm (gr. didaktikós - dający się nauczyć) dążenie do
kształtowania u kogoś właściwych postaw lub poglądów poprzez pouczanie
go lub dawanie wzorów do naśladowania.
Dydaktyzm w sztuce to dominująca postawa dydaktyczna w dziełach
sztuki czy utworach literackich, które mają na celu wychowanie człowieka
poprzez nauczanie moralności i obowiązujących norm społecznych. Wartości formalne i estetyczne
dzieła zostają podporządkowane funkcji dydaktycznej. Sztuka dydaktyczna
jako samodzielny nurt, pojawiła się dopiero w XIX wieku. Jednym z
propagatorów takiej działalności artystycznej był angielski pisarz John Ruskin."
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Strona_g%C5%82%C3%B3wna
Dla małych dzieci podstawową forma aktywności jest zabawa. To min. dzięki niej rozwijamy w dzieciach ich ukryte zdolności, a jednocześnie uczymy stosunków interpersonalnych. Milusińscy często uczą się przez naśladownictwo, więc oby miały jak najwięcej dobry wzorców.
OdpowiedzUsuńZgadzam się z opinią powyżej :)
OdpowiedzUsuń